Vandaag neem ik jullie mee naar Berlijn, waar we een kijkje gaan nemen in een geweldig familiehuis. Het is een voormalig 19e-eeuws molenaarshuis gelegen in het stadsdeel Prenzlauer Berg van de Duitse hoofdstad. Het pand die in 1840 is gebouwd werd als politiestation én als werkplaats gebruikt, maar was vooral de laatste jaren in een verwaarloosde staat. Daar kwam vorig jaar verandering in, toen Asdfg Architekten het van top tot teen had verbouwd voor een familie met drie kinderen.
Bakstenen muren
Het is direct te zien dat het gaat om een historisch pand. Sterker nog, één van de grootste eyecatchers in het huis, wordt gevormd door de originele bakstenen muren. Je hebt hier niet te maken met één of twee bakstenen muren. Werkelijk alle buitenmuren zijn onbewerkte bakstenen muren.
Nieuwe indeling
De oude indeling van het molenaarshuis bestond voornamelijk uit kleine hokkerige kamers. Daarom begonnen de architecten met het verwijderen van bijna alle interne muren. Alleen één bakstenen muur, centraal in de woning, is in tact gelaten. Een grote muur en hoge muur, die nu een prominente rol heeft gekregen op de begane grond. Naast de originele bakstenen muren, zijn ook de vele ramen en het mooie houten plafond origineel en authentiek. Dit zijn de details, die deze woning nu uniek maken.
Oud en nieuw contrast
De originele authentieke details zijn gecombineerd met moderne strakke lijnen en afwerkingen. Ze hebben bijvoorbeeld gekozen voor een strakke witte gietvloer, die een heel mooi contrast vormt met de muren. Een ander mooi voorbeeld is de strakke witte trap, die de begane grond met de vide op de eerste verdieping verbindt. De eerste vijf treden van de trap beginnen vanuit de hal, maar lopen in de hoek over op het vaste gedeelte in de woonkamer. Boven in de vide is nu een ruime lichte werkplek ingericht. Op diezelfde verdieping vind je ook de master bedroom, gescheiden door een grote op maat gemaakte schuifdeur. Daarnaast zijn ook de badkamers, de inloopkast en de speelkamer van de kinderen op deze verdieping ingericht.
Fotografie: Michael Pfisterer
No Comments